hataw sa batulao, ikalawang banat

ang pagpapatuloy...

makalipas ang limang minuto (at konting pictorial hehe) at habang walang ulan, ratrat na ulit kami paakyat. weird pero nakangiti na ang grupo, nagkaron bigla ng lakas na parang nakapag-almusal na kahit ang katotohanan ay ni aroma ng kape ay di muna namin maaamoy sa susunod na mahabang sandali.

sa patuloy naming pag-angat, putik na ang sumasalubong sa amin at paminsan-minsan di maiiwasan na may kasamang dulas, "oops" na lang muna ang pinaka-excuse me ngayon. at kung me halong swerte ang pagkakadulas, sakto ka sa dumi ng kabayo hahaha.

kahit nagtataasan ang mga talahib dito, masasabi pa rin na madali ang akyat na ito, walang ligaw, buhay ang trail at napupuno ang pandinig ng lagaslas ng tubig mula sa mga sapang tila nagbunyi sa iniluhang tubig ni egay.

nararamdaman kong medyo mataas na rin ang nilalakaran namin pero dahil sa kapal ng ulap at hamog at paminsan-minsang pag-ambon, hindi ko mahagilap kung ano ang nasa kabila ng tila pader ng kahamugan at kaulapan (hmm, medyo masagwang pakinggan yung kahamugan hahaha).

lakad, lakad, lakad... hanggang marating namin ang kubo ng isang ale na nauna pang mangumusta kung ayos lang ba ang pag-akyat namin. habang nagpapahinga kami at sabay na ring hinihintay ang mga sweeper (ito yung mga nasa hulihan, sa madaling salita, yung mababagal hehehe), nakita ko na mababait ang mga tao dito, sanay sa mga umaakyat kumbaga at kung makipagkwentuhan ay parang dun ka lang sa kabilang kanto nakatira. pinaunahan na rin kami na hindi magandang magsummit ngayon dahil napaka-dulas at "maraming tubig sa itaas". pag-uusapan namin ito pagdating sa campsite.

gumanda na ang panahon, na bagamat makulimlim pa rin (at di pa rin nabubura sa mga puyat naming isipan ang pagkasaya-sayang traffic sa bacoor) ay nakikita na ang kapaligiran, umaangat na ang mga ulap at nagpaparamdam pa rin ang lamig ng hangin.

konting lakad na lang ito, konting angat pa at campsite na. bumilis ang lakad namin, parang may himig ang bawat pagyapak namin sa putik at bawat paghawi ng talahib. tumutulo man ang pawis ay tila bitamina namang nagpapalakas ang sariwang hangin at ang bango ng mga damo't halamang nagdiriwang sa masaganang pagkakadilig.

wala kaming inaasahang river crossing pero dala marahil ng ilang araw na pag-ulan, nagkaron ng konting rapids ang munting sapa na aming dadaanan.

at matapos ang ilang oras na lakad (dalawa o mahigit yata), nakarating kami ng camp 1, at mabilisang kilos ang aming ginawa upang makapag-ayos ng tent (na kahit ilang oras lang ang itatagal namin dito), makapagluto, makapagkape (yeheey) at makakain.

ansarap dito sa taas.

mula sa kinalalagyan namin ay mahigit 30 minuto pang lakad paakyat ng summit na tila nahihiyang magpakita at nagtatago sa balumbon ng ulap. dumating ang caretaker ng campsite (na me dalang mga pipino na kasing laki ng upo at P5 lang ang isa) at tulad nung ale na nadaanan namin, hindi nya kami pinayagang magsummit dahil napakadelikado ng dadaanan na bukod sa matarik ay sobrang dulas ng lupa na magkahalong bato, buhangin, tubig at putik.

at kelangan pa naming magbayad pala ng P20 sa registration hehehe.

hindi na rin kami nangahas umangat pa, inubos na lang namin ang natitirang oras sa campsite sa pagkain at ang iba naman ay nag-inom ng gin (nagpa-excuse na lang muna ako sa tagay dahil di po ako umiinom ng gin).

ang dating tahimik na lugar ay napalitan ng mga tawanan at magkakahalong boses ng mga ngayon pa lang lubusang nagkakakilanlan.

alas onse ng umaga, halos dose oras matapos umapak ng bacoor (eto na naman, talagang di malimutan), kasabay ng ihip ng hangin ay tila mga dulo ng tinidor ang nagpakita sa itaas ng bundok, ang summit na ang sumilip sa amin at tila nakangiti at nagsusumigaw: picturan nyo ako!!!

ang tawanan ay lalo pang nadagdagan habang tila mga sabik sa picture na nagpose ang mga puyat, putikan, gutom (pero busog na) at ilang lasing na pasaway.

pasado alas dose, matapos kumain ay nag-break camp na kami, di na namin kelangang hintayin pa ang ulan (anlakas ng ulan sa manila ng ganitong oras) at kelangang samantalahin ang magandang panahon para na rin higit naming makita ang gandang ipinagmamalaki ng lugar na ito (at gusto ko na ring maligo hehehe).

isang pila kaming bumaba, binagtas ang daang ngayon ay kinakikitaan na ng mga yapak, ang mga talahib na dati'y humaharang ay tila nagbibigay pugay na sa pagyukod. nilingon ko ang summit, di na sya ngayon nahihiyang magpakita, tila ba nagbabantay sa pagbaba namin, tila ba nagpapaalam at nagsasabing balikan nyo ako.

naging mabilis na ang lahat, sandaling pahinga lang ang kelangan at naging tuloy-tuloy na ang aming lakad, at kapag me pagkakataon, tumitigil ako para pagbigyan ang tawag ng kating-kati kong mga daliri sa pagpindot sa minamahal kong camera.

tama ang desisyon naming bumaba ng maaga sapagkat ngayon ay nakikita na namin kung ano ang nagtatago ngayong nahawi na ang mga ulap (parang pelikula hehehe) na tumatakip sa napakagandang tagpo na minsan lang natin nakikita.

(halatang di handa, kelangang garbage bag ang cover ng bag? hehehe)

sa pagtapak kong muli sa sementadong lugar ng evercrest, kung saan sumingit ang katanungang bakit ko nga ba ginagawa ito. di ko rin alam kung paano sagutin ito, pero kapag nandun ka sa itaas, at pinagmamasdan ang kagandahan ng paligid, dun mo nakikita na napakagaling ng Diyos at napaka-swerte nating mga tao na pagkalooban ng mundong binuo para alagaan at mahalin.

maaring di ako yayaman sa sinimulan kong ito, maaaring sakit ng katawan at pasma ang aabutin ko bukod pa sa tambak na putikang labahan ang iniuuwi ko na lalong nagpapasakit ng katawan ko, maaaring walang katapusang "bakit nyo ba ginagawa yan?" ang marinig ko, pero di nito kayang itumba ang pakiramdam na nagawa ko ang di kayang gawin ng iba, na nilakaran ko ang putik na iniiwasan ng ilan, na mas makita ko kung gano tayo kaliit kumpara sa mundo at kung ano yung dapat nating gawin para pangalagaan ang kagandahang ito.

(una pa lang ito, maraming pang susunod na akyat)

hataw sa batulao

august 17, 2007, kasalukuyang umaakyat pa-hilaga ang bagyong egay at kasabay din nito ang paghigop sa habagat na nagbigay ng tubig baha at matinding trapiko sa buong kamaynilaan. mga estudyante lang yata ang natuwa kasi halos isang linggo silang walang pasok. mali, pati pala yung mga pedicab at tricycle drivers na tumabo sa tambak na pasahero, idagdag pa dyan yung matatalinong nilalang sa kanto na gumawa ng sariling pampasaherong bangka na sampung piso ang isang sakay. pwede na, pampatawid gin din yan.

pero ngayon ko lang sila naisip, dahil nung mga panahong iyon busy ang utak ko sa pakikipagtalo sa rason kung tutuloy ba ako o hindi, kung didiretso ba o kung ano, saan ba kamo? sa pag-akyat ng bundok habang bumabagyo, umuulan, at bumabaha, at isang night trek pa ang napagdesisyunan.

lintek, kung nalalaman lang ng nanay at tatay ko ang mga ginagawa ko, naku, walang katapusang sabon ito, at kung bata pa ko, makakatikim pa ko ng palo kung magpupumilit ako.

pero likas din talagang matigas ang ulo ko, isa nga yata akong pasaway, challenge daw ito, minsan lang naman, kaya hala sige, larga ako sa 1st training climb namin sa mt. batulao (na di ko pa rin sure kung nasa batangas o nasa cavite).

alas singko ng hapon, masyado akong maaga para sa alas-otsong pagsakay ng bus sa pasay, nag-ikot ikot muna ako, pumasyal sa mga ukay-ukay sa baclaran, tumingin-tingin, humipo-hipo kunyari interesado, mga isang oras rin siguro akong gumagala hanggang magreklamo na ang tiyan ko at sya naman daw ang asikasuhin ko.

pasado alas sais, habang kumakain ako sa chowking, nagtext na yung isa kong kagrupo, andito na rin daw sya, ayos! di lang pala ako ang tutuloy hehehe. habang kumakain kami at kung ano-ano ang napag-usapan, isa-isa na rin nagdatingan ang iba pang mga pasaway, hanggang mabuo na kami, ang labing-isang naghahanap ng sakit ng katawan.

alas otso y medya, pumila na kami sa hanay ng mga taong akala mo naghihintay na makataya sa P100 milyong jackpot sa lotto, ang haba na nito! dahan-dahan at unti-unti itong nababawasan hanggang dumating ang alas nwebe, nakapwesto na kami sa bandang likuran ng bus, excited. dahil sa mga dala naming bag, parang napuno lalo yung bus.

alas diyes, lampas na kami ng tollgate sa coastal road papasok na ng bacoor, expected na ang traffic dahil bukod sa biyernes eh halos di tumigil ang ulan maghapon. gumagalaw naman yung bus yun nga lang parang processing ng papel sa gobyerno, andaming tigil!!!

alas diyes y medya, di na gumagalaw ang bus. nagkukwentuhan pa rin sila sa likod, ako natulog muna.

alas onse, nagising ako mula sa pagkakaidlip, di na sila nagkukwentuhan pero nandun pa rin kami sa saktong lugar isang oras ang nakaraan.

at dumaan pa ang isang oras, lumalakas pa lalo ang ulan ("antaas na raw ng tubig sa bacoor" sabi ng kundoktor)...

ala-una na ng madaling-araw, mga sampung metro na ang aming iginalaw habang kinakalampag ng hangin at hinahampas ng ulan ang bintana ng bus. sa labas, kitang-kita ang taas ng tubig ("naku ang ref ko" sabi nung ale sa bandang unahan, palagay ko taga-bacoor sya pero bakit di pa sya bumaba?? naman.)

ramdam na ang pinaghalong inip, antok, gutom at init ng ulo ng mga pasahero pati na rin yung ibang nasa labas, halos mag-away na yung driver namin at yung isa pang driver ng kasalubong na bus (na ewan ko bakit sila magkakabanggaan eh halos di na nga gumagalaw). nakaramdam ako ng inis, ansarap sana ng tulog ko ngayon sa kama at hindi ganitong naghihintay kung alin ang mauuna, ang pagtigil ba ng ulan o ang mag-umbagan ang mga driver?

alas dos ng umaga ng makalampas kami ng bacoor, isang solidong apat na oras na traffic na dapat sana ay 15 minuto na takbuhin lang. antaas naman pala talaga ng tubig, me mga sand bag na nga na nakaharang sa mga entrance ng SM Bacoor.

isang bahagi ng utak ko ang nagsasabing bumaba na ako ng Imus at dumiretso na pauwi pero nakalampas na kami ng imus at nakarating na ng dasmariñas, di pa rin natalo ng munting boses na yun ang tigas ng ulo ko.

alas kwatro ng madaling araw, nasa tagaytay na kami, sa entrance ng Evercrest, naghahanda sa paglalakad. medyo tumila ang ulan pero tumatagos ang lamig sa kalamnan. nagjacket na ako, nag-kapote at nagdadalawang isip pa kung papalitan ko ng sandals ang training shoes ko (training shoes ha, nde trekking shoes) pero bago ako makapag-desisyon, nagpa-push na ang grupo at hinayaan ko na lang na ito ang suot ko.

bago kami tuluyang maglakad, tumigil muna kami sandali para magdasal.

saktong paglakad namin, eto na naman ang ulan at lalo pang nagparamdam ang hangin na sinabayan pa ng sipol!

ramdam ko ang bawat patak ng ulan na tumatama sa suot kong kapote, at ramdam ko rin ang dahan-dahang pagpasok ng tubig sa mga sapatos ko.

lintek, mapapasma ako nito!

parang nanghahamon ang gabi/umaga, habang lumalakad kami sa sementadong parte ng evercrest, lalong lumalakas ang ulan at sumasabay pa sa amin ang daloy ng tubig, naglalakad na kami sa tubig baha! mapapasma nga ako nito!

andilim ng paligid pero malinaw ang pagpasok sa isip ko ng katanungan kung bakit ko ba ginagawa ito! bakit ba ako nagpapakabasa, isa ba itong pagpapakamartir? isa ba itong pagpapakabayani?

pero sige pa rin ang lakad ko, at sa bawat hakbang ay nakakaramdam ako ng konting bigat at konting takot sa kung anong pwedeng mangyari, madilim ngayon, malakas ang ulan, anlakas din ng hangin, maputik, madulas at me mga bangin kaming madadaan.

hindi ko namamalayan ang unti-unting pagpapalit ang kulay ng paligid, maaaninag na pala ang anino ng mga puno, ng mga bahay at paminsan-minsan ay may mga manok na nag-iinat at tumitilaok. mag-uumaga na pala at ang dating iniingatan kong puting sapatos ay nababalutan na ngayon ng putik. hmp!

nag-aagaw na ang dilim at liwanag, panandalian kaming tumigil sa isang pahingahan at ang lahat ng iniisip kong negatibo ay tila naglaho nang mapagtuonan ko ng pansin ang nasa harapan namin:

hindi pa kami lubusang nakakaangat pero napa-wow na ako sa nakikita ko, pano pa kaya kung nasa itaas na kami?

itutuloy...

all about my mother

I was tagged by Belle (a few weeks back) to post some 10 facts about my mother. i better be good on this or else, i can be considered a failure hehehe.

My mom was a beauty queen. during her prime, she's a sight to behold, a "resident" reyna elena during santacruzan, a muse for every organization she's in, and a real beauty inside and out.

She's an Ilocana but doesn't know how to speak ilocano. blame my lolo for that as she and her siblings grew up in manila.

She can sew anything. curtains? tablecloths? shirts? dresses? stuff toys? what else? she can do all those. her old singer sewing machine that was given to her by my lolo is her treasure, and she told us that some time in 1969 when there was a big fire in our town, it was the first thing that she saved and up to now still wondering how she accomplished that, given its weight against her petite figure.

Oh, she has a collection of curtains with matching tablecloths and chair/sofa covers for every window, every door, every corner, every table and every chair in the house. and she made all of them! if she wants yellow, then the house will be covered in yellow, green? then green be it! orange? name it, we have it, and there will always be flower in the design. she doesn't believe in motiffs/theme, you know hehehe. and the hard part? i am the one who's always assigned to remove and/or change them! it was hard work as our old house was big and with huge windows na pwedeng magkasya ang trak! my mom will always scold me for being lazy when it comes to doing this errand hehehe.

She's our doctor. Whoever said that a mother's touch can cure everything knows what he's talking about. In our case, my mom does not only cure, she can also lift our spirit and boost our morale.

Mommy is a proud lola. Before, it was us, her four children, as the center of her being proud but times have changed and my two nephews are now the toast of the town. Minsan, binibiro namin sya na di na nya kami pinapansin and then she will tell us (with eyebrows raised and arms on her hips) "magsitigil nga kayo, anlalaki nyo na ano!" and then she'll start her litany about her apos (ang galing sa math ng dalawang yan, etc) hehehe.

She's the best teacher. Although she didn't finished college and not a teacher, she taught us how to pray the rosary and the basics in reading. I will always cherish my early memory of learning abakada and counting 1-2-3, and how she and my dad instill in our mind the value of education and finishing our studies is the ultimate gift they'll ever want. I am always teary eyed each time i remember how she cried and hugged me after i received my diploma, she didn't say anything but her tears are more than enough to tell me how happy and proud she was. and when she saw me i am also crying, she told me "o, bakit ka umiiyak, para kang tanga." napatawa tuloy ako, si mommy talaga hehehe.

She loves Daisy Siyete. you know the afternoon drama series after Eat Bulaga and which stars the Sex bomb dancers? oh, nothing and no one can prevent her from watching that, even if she's on a meeting, she'll look for a tv and spare at least 30 minutes for the show. and in case she did not see the day's episode, she'll ask around what happened.

She keeps everything. i think i got my being a basurero from my mom, keeping papers, souvenirs (complete with dates ito ha) and recycling things (if she'll saw a styro cup, she'll keep it, pwede raw lagyan ng halaman, or some plastic bowls na usually itinatapon, again she'll keep them, pwede raw lagyan ng gulaman, etc). eventhough we have a lot of stuffs in the house she's so good in organizing things that you won't see them laying around, unlike me hehehe.

My mom is love personified. i can never think of my mom without thinking of unconditional love. no one can top what she had given, what she had sacrificed for the family. i think the universe is not big enough to show how huge her heart is, that even if the last drop of water is for her, she'll give it to us if we need it.

Me, my brother and my sisters are so lucky to have my mom and my dad as our parents that even if we are not financially-gifted, they raised us and fed us with good values and respect for others. they always tell us to be humble and just do our best and everything else will follow.

I wanted to be like them.

Now, i am tagging Watson, Intsik, and Tina (ayan, well-represented ang Luzon, Visayas at Mindanao hehehe).